Agnieszka Osiecka

Agnieszka Osiecka – poetka, pisarka, reżyserka, dziennikarka, recenzentka.

Urodziła się 9 października 1936 roku w Warszawie. Rok później razem z rodzicami wyjechała do Zakopanego, jednak po trzech latach wrócili z powrotem do Warszawy. Swoją przygodę ze słowem Osiecka rozpoczęła w wieku dziewięciu lat, pisząc swój pierwszy pamiętnik. W 1951 roku jako nastolatka (jak wynika z jej Dzienników) tworzyła już teksty poetyckie dla koleżanek z ławki, żeby cztery lata później podjąć współpracę ze Studenckim Teatrem Satyryków, z którym związała się na kolejne dwadzieścia lat (napisała dla nich sto sześćdziesiąt sześć utworów).

W latach 1952–1956 studiowała dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim. W tym okresie dwukrotnie była na praktykach wakacyjnych w „Głosie Wybrzeża”. Pisała reportaże o domach stoczniowców, teatrze lalek, udziale stoczniowców w żniwach. Uczestniczyła w lokalnym życiu kulturalnym, poznała między innymi środowisko Bim Bomu, fotografowała Gdańsk.

Rok po ukończeniu dziennikarstwa dostała się do Szkoły Filmowej w Łodzi na Wydział Reżyserii. Nakręciła dziewięć etiud filmowych i do większości z nich napisała scenariusz. Chociaż egzaminy zdawała celująco oraz pracowała na planach jako aktorka i asystentka, zdecydowała nie składać pracy dyplomowej, a tym samym zakończyła swój epizod ze światem kina. Od 1961 roku pracowała dla TVP, była też redaktorką Polskiego Radia w latach 1963–1969. Z kolei lata siedemdziesiąte okazały się złotą dekadą w twórczości Osieckiej.

Autorka wielu znanych i wchodzących w kanon polskiej muzyki piosenek, np.: Niech żyje bal, Małgośka, Zielono mi, Damą być, A ja wolę moją mamę, Nie żałuję, Kochankowie z ulicy Kamiennej, Okularnicy, Na całych jeziorach ty i wiele więcej. Tworzyła teksty dla Maryli Rodowicz, Edyty Geppert, Seweryna Krajewskiego czy zespołu Skaldowie.

Pod koniec życia związała się z Teatrem Atelier w Sopocie, dla którego tworzyła w latach 1994–1996. Pisała piosenki do spektakli, m.in. do Wilków – adaptacji powieści Isaaka Bashevisa Singera pt. Wrogowie, opowieść o miłości, której dokonała wraz z André Ochodlo. Wspierała zespół finansowo i organizacyjnie.

Napisała ponad czterdzieści różnych publikacji, do których zaliczają się tomiki poezji, dzienniki, felietony, wspomnienia, zbiory piosenek, a także sztuki teatralne. Jest laureatką wielu nagród i odznaczeń, między innymi Nagrody indywidualnej na krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu za tekst Okularników (1963), Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie za piosenki Diabeł i raj oraz Małgośka (1973), Złotego Krzyża Zasługi (1979), Nagrody Przewodniczącego WRN w Opolu za wybitną twórczość literacką (1989), Nagrody Artystycznej Polskiej Estrady „Prometeusz” (1994) czy Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie) z 1997 roku.

Zmarła w wyniku ciężkiej choroby 7 marca 1997 roku w Warszawie.

Agnieszka Osiecka stała się patronką kilku polskich szkół, biblioteki, Muzycznego Studia Polskiego Radia i Teatru Atelier w Sopocie. Córka Osieckiej, Agnieszka Passent, po śmierci matki założyła Fundację Okularnicy, która zajmuje się dorobkiem artystki.

Bibliografia
Derlatka, P., Zdradziecka Agnieszka Osiecka, Warszawa 2015.
Kowalczyk, J. R., Agnieszka Osiecka, https://culture.pl/pl/tworca/agnieszka-osiecka. Dostęp: 15.10.2018.
Osiecka, A., Filmidła. Gawędy o filmach, Warszawa 2013.
Ryciak, U., Potargana w miłości. O Agnieszce Osieckiej, Kraków 2015.
Turowska Z., Agnieszki, Warszawa 2003.

Autorka: Weronika Grygorcewicz, uzupełniła Anna Miler

Zdjęcie: Agnieszka Osiecka, fot. Marek Holzman / domena publiczna, https://pl.wikipedia.org/wiki/Agnieszka_Osiecka#/media/File:Agnieszka_Osiecka_Polish_writer.jpg