Elżbieta Duńska-Krzesińska

Elżbieta Duńska-Krzesińska – wszechstronna lekkoatletka, trzykrotna reprezentantka Polski na Igrzyskach Olimpijskich, mistrzyni i wicemistrzyni olimpijska, lekarka stomatolożka.

Urodziła się 11 listopada 1934 w Młocinach, wychowała w Elblągu, dokąd jej rodzina przeniosła się po II wojnie światowej. Na lekcji wychowania fizycznego nauczyciel odkrył jej talent do skoków w dal. Intensywne treningi rozpoczęła w Gdańsku, dokąd przyjechała na studia stomatologiczne. Mieszkała na gdańskiej Oruni. Szybko została reprezentantką Polski na międzynarodowych zawodach. Na Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach w 1952 roku zajęła dwunaste miejsce w skoku w dal. Została na nie przesunięta z drugiego po naradzie sędziów, którzy uznali, że długość skoku należy liczyć do miejsca, w którym długi warkocz zawodniczki dotknął piasku. Po powrocie do kraju warkocz stał się przedmiotem publicznej debaty – kibice i dziennikarze dyskutowali o tym czy Elżbieta powinna warkocz ściąć, czy może jest on dobrem narodowym. Podczas kolejnych zawodów Elżbieta narażała się działaczom sportowym dużą samodzielnością i odważnym wyrażaniem własnego zdania, za co została między innymi zdyskwalifikowana ze startów na trzy miesiące. Był to czas, kiedy po uzyskaniu słabych wyników oskarżano sportowców o brak ambicji i zaangażowania na rzecz Polski Ludowej.

Na igrzyskach w Melbourne w 1956 roku Elżbieta zdobyła złoty medal w skoku w dal, wyrównując własny rekord świata i ustanawiając rekord igrzysk (6,35 metra). Otrzymała przydomek „Złota Ela”; zwyciężyła w Plebiscycie Przeglądu Sportowego na najlepszego polskiego sportowca roku. W 1958 roku została matką, a dwa lata później uczestniczyła w igrzyskach w Helsinkach. Krótko przed nimi doznała kontuzji, jednak nie zrezygnowała ze startu. Zajęła drugie miejsce, skacząc na odległość 6,27 metra. Skakała w butach sprinterskich o dwa rozmiary za dużych, po tym, jak jej własne zostały przez kogoś zabrane z boiska.

W latach 1952–1963 była dwudziestopięciokrotną reprezentantką Polski w meczach międzypaństwowych i dziesięciokrotną rekordzistką Polski: w biegu na 80 metrów przez płotki, skoku wzwyż, skoku w dal i pięcioboju oraz dziesięciokrotną mistrzynią kraju: siedem razy w skoku w dal, raz w biegu na 80 metrów przez płotki i dwa razy w pięcioboju (olimpijski.pl: 2018). Zdobywała także medale Mistrzostw Europy. Była związana z trójmiejskimi klubami sportowymi: Spójnią Gdańsk, LKS Sopot oraz SLA Sopot-Spójnia Gdańsk.

Ukończyła studia stomatologiczne (studiowała jednocześnie w Gdańsku i Warszawie, gdzie odbywała część zajęć w trakcie przygotowań do zawodów), zaoczne studia trenerskie oraz kurs dla rolników. Po zakończeniu kariery sportowej pracowała jako trenerka i stomatolożka.

Otrzymała odznaczenie dla Zasłużonej Mistrzyni Sportu (1962) oraz Kawalerski i Oficerski Krzyż Orderu Odrodzenia Polski.

W latach osiemdziesiątych wyjechała do Wielkiej Brytanii, a później Stanów Zjednoczonych. Wraz z mężem pracowała tam jako trenerka. W 1989 roku, w wieku 55 lat, zdobyła złoty medal i odległością 4,6 metra ustanowiła rekord świata w skoku w dal na mistrzostwach świata weteranów w Eugene w USA. Do Polski wróciła w 2000 roku.

Zmarła 29 grudnia 2015 w Warszawie.

Bibliografia
Duńska-Krzesińska, E., Zamiatanie warkoczem, Warszawa 1994.
Krzesińska (Duńska) Elżbieta Maria, http://www.olimpijski.pl/pl/bio/1162,krzesinska-dunska-elzbieta-maria.html. Dostęp: 4.11.2018.

Autorka: Anna Miler

Zdjęcie Elżbieta Duńska-Krzesińska /  fot. Jarosław Roland Kruk / Wikipedia, licencja: CC-BY-SA-3.0