Country i labradory
Dziś wychodzi nowy, ósmy album studyjny amerykańskiej wokalistki Sheryl Crow. W Polsce wiele osób twierdzi, że jest ona piosenkarką country. Tymczasem, wydana właśnie płyta pod tytułem Feels like home jest pierwszą utrzymaną w tym gatunku płytą w karierze artystki.
Autorka: Ania Urbańczyk
Sheryl Crow urodziła się 11 lutego 1962 roku w Kenett w stanie Missouri. Jej matka uczyła gry na pianinie, a ojciec był prawnikiem i trębaczem-amatorem [zagrał nawet na jej pierwszej płycie Tuesday Night Music Club (1993)]. To matka nauczyła czteroletnią Sheryl grać na fortepianie.
Obie siostry artystki także związały się zawodowo z muzyką. Starsza, Kathy, jest wokalistką i kompozytorką country (na mojej ulubionej płycie Sheryl The Globe Sessions z 1998 roku użyczyła swojego głosu w utworze The Difficult Kind). Młodsza siostra, Karen, studiowała grę na pianinie. Fortepian oraz śpiew studiowała też Sheryl.
Po otrzymaniu licencjatu artystka uczyła muzyki, między innymi dzieci z niepełnosprawnością. Jej największym marzeniem było jednak zostanie profesjonalną muzyczką i z tego powodu przeniosła się do Kalifornii. Tam pisała podkłady i śpiewała w radiowych reklamach McDonald’sa i Toyoty.
Była też wokalistką sesyjną George’a Harrisona, Joe Cockera, Stevie Wondera, Roda Stewarta, Dona Henley’a, The Rolling Stones i Michaela Jacksona. Z tym ostatnim wyruszyła na dwuletnią, światową trasę koncertową.
Sheryl zadebiutowała przed dwudziestu laty płytą Tuesday Night Music Club. Niewiele jednak osób wie, że to wcale nie był jej pierwszy, solowy album. Dwa lata wcześniej nagrała inny, jednak stwierdziła, że nie jest to materiał, który chciałaby podpisać własnym nazwiskiem. Uznano to za „samobója” w muzycznej karierze – wytwórnia płytowa zainwestowała w krążek mnóstwo środków (450 tysięcy dolarów) i czasu. Sama wokalistka z kolei miała już ponad 30 lat, a w branży rozrywkowej takie późne debiuty się nie zdarzają.
To jeden z faktów, który, jako wielka fanka, przypisuję niezwykle silnemu charakterowi wokalistki.
Moja ulubiona wykonawczyni nie ma zachwycającego głosu (poporawny sopran), ale jest multiinstrumentalistką (fortepian, gitara, bas, harmonijka ustna, klarnet, akordeon) i kompozytorką. Była też producentką swoich płyt. Niektóre stworzyła, grając na większości instrumentów i później łącząc tak uzyskany materiał. Tę niezwykłą muzykalność widać też na koncertach. Sheryl sama mówi, że nie potrafi tańczyć, nigdy się tego nie uczyła, nie zatrudnia również choreografów/ek.
To, co jeszcze fascynuje mnie w Sheryl Crow to fakt, że od początku swojej kariery zaangażowała się w działalność dobroczynną. Nie pozostała obojętna na wojnę w Bośni, zajmowała się akcją protezowania ofiar min lądowych. Osoby, biorące udział w wyborczych głosowaniach mogły bezpłatnie ściągnąć jej płyty (akcja Rock the vote). Wokalistka angażuje się czynnie w politykę. W obu ostatnich wyborach wspierała Barack’a Obamaę, m.in. wykonując w Białym Domu cover utworu I want you back Michaela Jacksona. Zaangażowała się w kampanie na temat nowotworów, nie wiedząc jeszcze, że sama będzie zmagać się z tą chorobą. Co roku własne prezenty urodzinowe przeznacza na dom dziecka w rodzinnym Kenett. Od kilku lat jest zaangażowana w działalność ekologiczną. Autobus, którym jeździ w trasy, napędzany jest olejem roślinnym. Choć nie przepada za gotowaniem, współstworzyła bestsellerową, w większości wegetariańską, książkę kucharską If it’s makes you healthy (osobiście szczególnie polecam deser z awokado, zupę caponata, puree z kalafiora, grillowane brzoskwinie i sałatkę z arbuza). W każdym przepisie rekomenduje lokalne, organiczne, nieprzetworzone produkty.
Zdrowe jedzenie to jeden ze sposobów, które piosenkarka wybrała na mówienie o swojej przebytej chorobie nowotworowej. Sheryl Crow nie kryje też, że cierpiała na depresję. Nie kryje również tego, że bardzo chciała mieć dzieci, aż w końcu adoptowała dwójkę. A także, iż bardzo chciałaby mieć partnera, ale za bardzo nie wie, gdzie go znaleźć. Ostatnio rozważała nawet danie ogłoszenia.
Sheryl Crow bardzo lubi zwierzęta. Na swoim rancho hoduje konie. Jednak najbardziej związana jest z psami. Scout, w typie labradora, którego przygarnęła jeszcze przed muzycznym debiutem, został uwieczniony na okładkach jej kilku pierwszych albumów i znalazł się na koncertowych DVD (a także filmowej reedycji Tuesday Night Music Club z 2011 roku, gdzie pokazano, jak wokalistka przemyca go do hotelu, w którym był zakaz trzymania zwierząt).
Sheryl mówiła o Scoucie, że czuje z nim ogromną więź i żałuje, że nie jest mężczyzną. Sheryl w ogóle mówi dużo niezbyt PRowych i popularnych rzeczy, za co tym bardziej ją cenię.
Jedną z takich niemedialnych opinii była krytyka polityki Georga Busha i ataku na Irak, co szczególnie w początkowych miesiącach inwazji było w Ameryce bardzo niepopularne. Album Detours (2008) to nawoływanie do wycofania się ze zbrojnego konfliktu, krytyka branży naftowej oraz osobiste rozliczenie wokalistki z chorobą nowotworową – Make it go away (Radiation song) – i z relacją z kolarzem Lancem Armstrongiem (Diamond ring).
Sheryl Crow jest też miłośniczką poezji. Płyta The Globse sessions była inspirowana twórczością Walta Whitmana, a jej pierwszy hit All I Wanna Do jest ilustracją wiersza Wyna Coopera Fun.
Sheryl Crow na całym świecie sprzedała ponad 50 milionów płyt, zdobyła dziewięć nagród Grammy. W 2001 roku otrzymała doktorat honoris causa od Southeast Missouri State University.
Najnowszy album Feels like home jest powrotem do korzeni wokalistki. Każdy z utworów został stworzony wraz z innym artystą czy inną artystką country. Takie zaproszenie jest u Sheryl nowością, do tej pory bowiem najczęściej sama komponowała, robiąc wyjątek tylko dla Boba Dylana. Najnowszy krążek został nagrany i wyprodukowany w Nashville, stajni muzyki country, a wyprodukował go Justin Niebank. Promujący płytę singiel Easy był odpowiedzią Sheryl Crow na kryzys. Wokalistka radzi w nim nie wyjeżdżać na wakacje do Meksyku, a w zamian spędzić je w domu. W teledysku wystąpił labrador.
Metropolitanka to projekt herstoryczny (z ang. “her story” – „jej historia”, w przeciwieństwie do “his story” – „jego historia”), który opowiada o roli kobiet w historii, często pomijanej w akademickich, szkolnych oraz codziennych rozmowach. Herstory, czyli historie opowiadane z perspektywy kobiet, mają pełniej odmalować dzieje Pomorza.
Organizator
© 2023 Metropolitanka
All Rights Reserved. | Deklaracja dostępności