Halina Mickiewiczówna – spiewaczka operowa i operetkowa (sopran koloraturowy), pedagożka.
Mickiewiczówna, a właściwie Halina Porszukow, urodziła się 7 listopada 1923 roku na Wileńszczyźnie jako córka Jana Porszukowa i Kamili Mickiewicz. Po matce była z pochodzenia Karaimką.
Od 1924 roku mieszkała w Warszawie. Uczęszczała do gimnazjum Heleny Rzeszotarskiej, gdzie między innymi powierzano jej partie solowe w szkolnym chórze. Jej pierwsze profesjonalne przesłuchanie nie wypadło dobrze – doceniono muzykalność adeptki, sam głos oceniono jednak jako nie nadający się na scenę. Dopiero wizyta u słynnej Ady Sari otworzyła przed Mickiewiczówną perspektywy kariery zawodowej. Początkująca śpiewaczka zaczęła pobierać lekcje u Sari, później również z nią zamieszkała, stając się nie tylko jej uczennicą, ale i przyjaciółką.
Okupację spędziła w Warszawie. Debiut sceniczny Mickiewiczówny nastąpił 22 maja 1943 roku w kawiarni Lardellego. Używała już wtedy panieńskiego nazwiska matki jako pseudonimu scenicznego. Po upadku Powstania Warszawskiego i ucieczce z transportu do Niemiec, powróciła do stolicy w lutym 1945 roku. Związała się z Polskim Radiem, współpracując między innymi z Władysławem Szpilmanem i Stefanem Rachoniem. Występowała też na Scenie Muzyczno-Operowej, zalążku późniejszej Opery Warszawskiej. W 1948 roku poślubiła Jerzego de Larzac, również śpiewaka; w roku 1949 przyszła na świat ich córka Elżbieta. Razem osiedlili się w Podkowie Leśnej. Od tego samego roku Mickiewiczówna występowała w Operze Warszawskiej, prowadziła również intensywną działalność koncertową w Polsce i za granicą. W 1959 roku zakończyła współpracę z Operą Warszawską z powodu małej liczby partii koloraturowych w repertuarze, odpowiednich dla jej głosu. Od 1959 roku była solistką Teatru Muzycznego w Gdyni. Jednocześnie podjęła pracę w Państwowej Operetce Szczecińskiej. W 1961 roku przeniosła się wraz z córką i matką do Gdyni.
Jeszcze przed zakończeniem kariery scenicznej i estradowej zdecydowała się zająć pracą pedagogiczną. W latach 1961-1972 była nauczycielką w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w Gdańsku. Od 1972 do 2001 roku uczyła śpiewu solowego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (dzisiejszej Akademii Muzycznej) w Gdańsku. W latach 1966-1991 prowadziła zajęcia ze śpiewu w Studium Wokalno-Aktorskim Teatru Muzycznego w Gdyni. Wykształciła kilkudziesięcioro profesjonalnych śpiewaków i śpiewaczek. Wśród jej wychowanków była piosenkarka Irena Jarocka. Przez swoich uczniów została zapamiętana jako osoba życzliwa, pogodna, obdarzona niezwykłym poczuciem humoru.
Przez większość życia chorowała na zespół Stargardta – zanik centralnego widzenia. Była osobą niemal ociemniałą, należała do Polskiego Związku Niewidomych. Cierpiała również na astmę i cukrzycę. W listopadzie 2001 jej stan nagle się pogorszył, zmarła w szpitalu. Została pochowana na cmentarzu na Witominie. Jest laureatką wielu odznaczeń, w tym nagrody Prezydenta Miasta Gdańska w dziedzinie kultury przyznanej w 1989 roku.
W 1998 roku ukazała się płyta z nagraniami jej występów.
Zmarła 19 listopada 2001 roku w Gdyni.
Bibliografia
Gawęcka, K. I., Halina Mickiewiczówna. Ciepło głosu i serca, Gdańsk 2009.
Autorka: Anna Sadowska
Zdjęcie: Halina Mickiewiczówna / aut. Wagant1949 / domena publiczna Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 International